Πάλι έκανα καιρό να γράψω. Anyway, ας μιλήσω επιτέλους για τα τρία προαναφερθέντα βιβλία, τα οποία διάβασα μετά την αλλαγή του χρόνου.
Το Τραγούδι του Χρόνου: Η χώρα των χαμένων ευχών
Το πρώτο μέρος του βιβλίου ενός καλού μου φίλου, του Γιώργου Χατζηκυριάκου. Με φαινομενικά παιδική αφέλεια φτιάχνει έναν κόσμο, τη Νοέλα, στην οποία τα Χριστούγεννα κρατούν για πάντα. Σε αυτή μεταφέρονται δυο αδέλφια, ο Λουκάς και η Φωτεινή. Όταν προσπαθούν να καταλάβουν που βρίσκονται, ανακαλύπτουν πως έχουν χάσει τη μνήμη τους. Στην προσπάθεια να επαναφέρουν τη χαμένη μνήμη τους θα ταξιδέψουν σε μαγευτικά τοπία της Νοέλα και θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις δυνάμεις του πανίσχυρου και ύπουλου Χρόνου. Μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται ένα κοινότυπο παιδικό φάνταζυ για μικρά παιδιά, όμως έχει μέσα πολλούς πετυχημένους συμβολισμούς που θα φέρουν ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη των γονιών καθώς σατιρίζουν γνώριμες καταστάσεις. Στη γραφή φαίνεται η διάχυτη αγάπη του συγγραφέα, τόσο στο είδος όσο και στην ίδια την ιστορία που γράφει και καταφέρνει να μαγέψει τον αναγνώστη από τις πρώτες γραμμές. Δεν είμαι πολύ καλός στη γραπτή ανάλυση βιβλίων, αλλά πιστεύω πως αυτή η ιστορία την άξιζε. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους.
Metro 2033
Το ομώνυμο παιχνίδι με έκανε να ψάξω το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε. Έχει γίνει πυρηνική καταστροφή στη γη και η ανθρωπότητα για να καταφέρει να επιβιώσει έχει καταφύγει στο μετρό της Μόσχας που είναι και πυρηνικό καταφύγιο. Η ιστορία ακολουθεί τον πρωταγωνιστή, Artyom στο ταξίδι του να ζητήσει βοήθεια για να αντιμετωπίσει ο σταθμός του (οι σταθμοί πλέον έχουν και ρόλο πόλης) κάτι μεταλλαγμένα πλάσματα που εισβάλουν στο μετρό από την επιφάνεια, τους Dark Ones. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του συναντά πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές ιδεολογίες και τρόπο σκέψης. Με αυτό τον τρόπο γίνεται μια έμμεση αναφορά και σάτιρα σε διάφορα πράγματα της σύγχρονης εποχής. Το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι σκοτεινό και δίνει τροφή για σκέψη μέσω μιας ενδιαφέρουσας ιστορίας. Από την αρχή μέχρι τη μέση μου φάνηκε κάπως επαναλαμβανόμενο. Από τη μέση και μετά είναι το ζουμί. Πάντως μετά δίνονται εξηγήσεις από το συγγραφέα για αυτά που θεωρώ ως μείον της ιστορίας, οπότε ανέβηκε στα μάτια μου.
The Island of Dr. Moreau
Ένα ακόμα βιβλίο του Wells που διάβασα (μετά το εκπληκτικό Time Machine) το οποίο με άφησε για άλλη μια φορά κατάπληκτο. Ένας ναυαγός περιγράφει την ιστορία του, όταν μετά από κάποιες συγκυρίες καταλήγει σε ένα νησί, στο οποίο ζουν ο Dr. Moreau με το βοηθό του. Μαζί τους ζουν πολλοί περίεργοι "άνθρωποι". Μια μικρή ιστορία μυστηρίου (στο πρώτο της κομμάτι) και επιβίωσης (σε επόμενο στάδιο). Σε όλο το έργο είναι διάχυτος ο κοινωνικός προβληματισμός πάνω σε θέματα επιστήμης. Ανατριχιαστικό και ας γράφτηκε πάνω από έναν αιώνα πριν.
Αυτά από μένα. Θα ακολουθήσει κάποια στιγμή και ένα μίνι review του παιχνιδιού Magicka.
Σόρρυ ρε μαν αλλά το ίδιο βιβλίο διαβάζαμε?Γιατί εγώ θεωρώ ότι πολλά έμειναν αναπάντητα στο Metro 2033..και το ελεεινό τέλος που οκ,υποκειμενικό:P
ΑπάντησηΔιαγραφή*Ακολουθεί σπόιλερ*
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν εξηγήσεις εννοώ ατάκες του στυλ "όλα μου πήγαν πάρα πολύ καλά", "πάλι σώθηκα", "τι στο διάολο, όποιος με βοηθά θα πεθαίνει;" κλπ. Πράγμα που σημαίνει ότι παρόλο που το πρώτο μισό ήταν γεμάτο με κάποια τραγελαφικά για μένα γεγονότα, το καταλαβαίνει και ο πρωταγωνιστής και απορεί και ο ίδιος. Δεν το θεωρεί φυσιολογικό.
Ελεεινό τέλος; Το βρήκα από τα καλύτερα κλεισίματα για βιβλίο που έχω διαβάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφή