Ο Πόνος

Πόσο ωραία είναι να ξυπνάς ξεκούραστος το πρωί Πόσο ωραίο είναι επίσης να έχεις όρεξη. Και να ξέρεις πως θα πας κάπου διαφορετικά και θα περάσεις καλά. Θα σπάσεις πλάκα, θα συζητήσεις, θα φας, θα πιείς, θα δεις άτομα που σου προκαλούν χαρά. Πόσο ωραίο είναι να ξεκινάς για εκεί. Να φτάνεις και να δεις πως είναι ένα καταπράσινο πάρκο με κιόσκια και χώρους για μπάρμπεκιου. Με δέντρα, γρασίδι και μυρωδιά τσίκνας ανακατεμένη με νωπό από τη βροχή χώμα. Να βλέπεις ανθρώπους χαρούμενους που ήρθαν να περάσουν ένα πολύ ωραίο Σάββατο απόγευμα με τους συντρόφους τους, με τα παιδιά, με τα σκυλιά τους, με τους φίλους τους. Ψήσιμο κρέατος στο γκριλλ, ατάκες να πέφτουν βροχή, συζητήσεις, φαΐ, χαρά. Ορθοστασία στο φουλ. Αρχίζει ύπουλα. Μια μικρή αίσθηση τσιμπήματος. Αφηρημένος δεν δίνεις σημασία. Έχεις άλλα πράγματα να κάνεις. Όσο προχωρά γίνεται πιο έντονο. Νιώθεις το πόδι να φουσκώνει. Σταματάς και καταλαβαίνεις τι έχει συμβεί. Προσπαθείς να βρεις τρόπους να το καταπραΰνεις. Εξηγείς σε παρεβρισκόμενους που ρωτούν γιατί έχεις απλώσει τα πόδια στα καθίσματα τι συμβαίνει με ένα χαμόγελο στο στόμα. Πιστεύεις πως θα τα καταφέρεις. Αρχίζουν τα αστεία. Όχι σχετικά με το πρόβλημα, αλλά με άλλα θέματα. Συνήθως απαντούσες με αστεία. Αυτό κάνεις και τώρα. Υπάρχει όμως ο Πόνος. Η ώρα περνά, ο Πόνος μεγαλώνει, τα αστεία συνεχίζουν, η υπομονή πέφτει στα τάρταρα. Όλα αυτά με χαμόγελο. Φεύγεις. Με χαμόγελο. Πας άλλη βόλτα με δικά σου άτομα. Χωρίς άκυρους. Νιώθεις πιο ελεύθερος να εκφραστείς και το κάνεις σε ένα βαθμό. Αλλά δεν θες να τους πικράνεις με αυτά που πραγματικά σκέφτεσαι. Γι'αυτό απλά αναφέρεις πως δεν έχεις πολύ όρεξη λόγω του Πόνου που ισχύει. Και ο πόνος αυξάνεται. Γυρίζεις σπίτι επιτέλους. Βγάζεις τα παπούτσια που σε σφίγγουν, το τζην που σε πιέζει. Βάζεις το πόδι κάτω από το παγωμένο νερό. Ηρεμεί. Χαίρεσαι. Ξαπλώνεις στον καναπέ να ηρεμήσει το πόδι, αγκαλιά με το λάπτοπ. Μουσική στα αυτιά, τσατ με φίλους. Βαριέσαι. Αφήνεις τη μουσική και πιάνεις ένα καλό βιβλίο. Ξεχνιέσαι. Τελειώνεις την ιστορία. Το πόδι έχει αρχίσει να πονάει πάλι. Έχει στεγνώσει τελείως. Αποφασίζεις να το ξαναβρέξεις. Σηκώνεσαι. Ένα κύμα Πόνου κατακλύζει το πόδι. Το νιώθεις έτοιμο να σκάσει. Το βρέχεις. Ο Πόνος μειώνεται ελαφρώς. Ξαναξαπλώνεις στον καναπέ με το λάπτοπ αγκαλιά και τη μουσική στα αυτιά. Ο Πόνος συνεχίζει. Η όρεξή σου πέφτει πιο κάτω. Έχεις όρεξη να μιλήσεις μόνο με ένα-δυό άτομα. Στους υπόλοιπους που σου μιλάνε γράφεις μονολεκτικές απαντήσεις συγκατάβασης. Δεν σου έφταιξαν σε κάτι να τους βρίσεις εξαιτίας της χάλια διάθεσης που έχεις. Ακούς μουσική, μιλάς με τα άτομα που σου φτιάχνουν τη διάθεση τη συγκεκριμένη στιγμή. Το χαμόγελο έχει εξαφανιστεί από το πρόσωπο. Εμφανίζεται περιστασιακά και μόνο εξαιτίας των λίγων ατόμων στα οποία μιλάς. Ο Πόνος επιμένει. Ξέρεις πως θα περάσει μέχρι το επόμενο πρωί. Αλλά πονάει τώρα. Και πολύ. Προσπαθείς να τον ξεχάσεις. Αλλά μάταια. Παντού και πάντα ένα πράγμα μένει ίδιο και αναλλοίωτο. Ο Πόνος.